हातातून वाळू निसटत असते
खरतर समुद्रावर आलेलो असतो .
दूरवरचा अस्त पाहायला ,
पण जवळच्या जाणीवा
ह्या वाळूतच सापडत जातात ,
रंग भिडत जातात पण
वाळूचं निसटण आत कुठेतरी जाणवून देते .
त्या खर्या शब्द,भावनांचे स्पर्श
तासांचे क्षण होतात ह्यातच
आणि
संध्याकाळ हि आठवणीसाठी असते .
हि जाणीव पुन्हा करून देतो ,
अस्ताचा अंधार....
आणि हाच अस्ताचा अंधार
दुसरीकडे कुठेतरी
पहाट करत आहे
हि जाणीव जोपर्यंत असेल ,
तो पर्यंत त्या वाळूचा स्पर्शही .
अभिजित २३ डिसेंबर
No comments:
Post a Comment